Paraguay 2004
Donderdag 25 maart
Het werk is gisteren overgedragen aan onze collega's zodat we ons
vandaag kunnen bezighouden met de laatste voorbereidingen voor onze
vakantie naar Paraguay en Brazilie. We vliegen pas vanavond om 20:00 u.
wat overigens inhoudt dat we om 14:17 u. uit Groningen moeten
vertrekken. Tot die tijd is het vooral....schoonmaken. Bianca wil het
huis altijd schoon achterlaten, dus krijgt het hele huis nog even een
grondige poetsbeurt. Op de keukentafel ligt onze to-do lijst voor de
vakantie en geregeld wordt er wat bijgeschreven en wat afgestreept.
Om 13:30 u. is eindelijk het huis schoon en de lijst afgewerkt en staan
de rugzakken klaar. De vakantie kan beginnen!
Zoals gebruikelijk zijn we 3 uur voor vertrek op Schiphol.
Hierdoor zijn we wel als een van de eersten bij de incheckbalie en
kunnen we voor in het vliegtuig een plekje bij de nooduitgang
regelen, oftewel...meer beenruimte!
Op Schiphol vervelen we ons zelden. Even wat tijdschriften kopen
bij de AKO, een voordeelverpakking diarolletjes en gewoon mensen
kijken onder het genot van een kop koffie. Budget tip: de koffie in
de zgn. espresso bars (illy) vinden we niet te zuipen (te sterk) en
veel te duur. Bij de Burger King hebben ze lekkere (volle) bakken
koffie voor €1,50. Gaan prima samen met onze thuis gesmeerde
bolletjes kaas ;-).
De vlucht naar Sao Paulo verloopt prima. Door de goede plekken die
we hebben gekregen kunnen we zelfs een paar uur slapen. Minder te spreken zijn
we over de catering van Varig. Over het algemeen zijn we snel
tevreden over het vliegtuig eten en vinden het onterecht dat men hier
vaak zo op negatief over is, maar deze keer is het zelfs beneden onze
kwaliteitsgrens. Het eten is gewoon smakeloos en tijdens de vlucht
van Parijs naar Sao Paulo (11,5 uur) krijgen we maar twee keer een
'rondje drinken'.
De vlucht van Sao Paulo naar Asunción is wat dat betreft
beter geregeld. We krijgen een paar keer koffie en de Baileys wordt
geserveerd in een klein 'glaasje' van chocolade.
Aangekomen op het Petirossi vliegveld van Asunción plukken
we al snel onze rugzakken van de bagageband. Volgens onze planning
zou er iemand van het hotel 'Portal de Sol' op het vliegveld moeten
staan om ons op te halen, maar helaas, niemand te bekennen. Na een
klein half uur wachten toch maar even bellen. Bij een klein
telefoonkantoortje krijg ik het hotel snel aan de telefoon. Gelukkig
is er wel een kamer voor ons gereserveerd.
Even bijkomen van de reis in het
winkelcentrum Portal de Sol
Er wordt direct iemand
gestuurd om ons op te halen. Na 15 minuten komt inderdaad Bob
binnenlopen met onze namen in grote letters op een A4'tje. We
herkennen hem nog van vorig jaar toen we de laatste nacht in het
hotel hebben geslapen. We weten niet echt hoe hij heet maar hij doet
ons denken aan het karakter Bob de Rooij van Paul de Leeuw. Bob is erg
dik, heeft plakkerig haar en transpireert overmatig (zweet als een
otter). Hij praat voornamelijk duits met een harde hoge stem. Ook een
grappig detail: hij laat Bianca gewoon met haar rugzak en zware
handbagagetas lopen maar staat erop om mijn rugzak te dragen. Bob is
m'n vriend...
Nadat we ons hebben opgefrist lopen we naar het nabij gelegen
'Shopping de Sol' winkelcentrum. We eten en drinken er wat en kopen wat eten voor vanavond in
het hotel. Ook kopen we een 'guampa'. Dit is een soort drinkbeker,
meestal gemaakt van een koei-hoorn, eventueel bekleed met leer of
zelfs zilver.
De standaarduitrusting van een
Paraguyaan: Een Guampa, thermoskan
en Mate.
Deze wordt gebruikt voor de drank 'Tereré'. Dit
is een soort koude thee van Mate. Je vult de beker voor 2/3 met de
Mate en schenkt er vervolgens koud water op. Met een metalen 'rietje'
zuig je de thee op. Elke keer als je dorst hebt schenk je er weer
nieuw water in en zuig je de thee vervolgens weer op. Overal in
Paraguay zie je mensen hiermee lopen. Voor het water gebruiken ze
speciale thermoskannen met een handig schenktuitje boven op de dop.
Dit is echt een standaarduitrusting van de gemiddelde Paraguyaan. Ook
Kurt, de gastheer van Estancia Aventura, zat vorig jaar elke middag
gezellig aan z'n rietje te lurpen. Aan het eind van onze vorige
vakantie in Paraguay hebben we ook al een 'guampa' gekocht maar
thuis is het er nog niet vaak van gekomen om het ook te gebruiken. Ik
moet bekennen dat ik nog erg aan de smaak (en de prut die je
meezuigt) moet wennen maar misschien is het wel net als bier: eerst
drink je mee om de gezelligheid en later pas omdat je het lekker
vindt. Het is in ieder geval gezond. Die meegezogen prut bleek
achteraf mijn eigen schuld te zijn. Je moet het rietje niet meer
bewegen nadat je water in de bombilla hebt gegoten.
's Avonds versturen we nog even een mailtje naar de thuisblijvers.
In het hotel mogen gasten gratis een half uur internetten. Albert
(Bianca's broer) is morgen jarig maar omdat het in Nederland 4 uur
later is kunnen we hem om 20:00 u. al als één van de
eersten feliciteren. Om 21:00 u. gaan we slapen. We hebben nauwelijks
last van het tijdverschil.
Zaterdag 27 maart
Petirossi market
Een taxi brengt ons deze ochtend om 8:00 u. naar de Petirossi markt.
Vorig jaar waren we hier ook al geweest, maar toen hadden we te
weinig tijd om lekker rustig rond te kijken. Nu hebben we de hele ochtend,
want we hebben gisteren met Kiki (Erhardt - van Estancia
Aventura) gebeld en afgesproken dat ze ons rond 12:00 u. uur van het
hotel komt afhalen. De markt heeft wel iets van de markten die we in
Thailand hebben gezien: een aaneenschakeling van stalletjes met
schoenen, kleding, kruiden, van alles eigenlijk. De stalletjes zijn
vaak overdekt met plastic en omdat de paadjes tussen de stalletjes zo
smal zijn is het eigenlijk gewoon een overdekte markt. We kopen een
paar teenslippers voor Bianca (15000 Guarani = ongeveer 2 dollar),
een riem voor Bianca's broer Albert (12000 Guarani) en een
"Rolex"voor mijn vader (36000 Guarani).
Om 11:00 u. houden we het voor gezien en nemen we een taxi terug
naar het hotel. Een uur later komt Kurt ons al ophalen. Onderweg
naar de estancia (zo'n twee uur rijden vanaf Asuncion) kopen we bij
een stalletje aan de kant van de weg nog een witte cowboyhoed voor
mij. Iedereen loopt hier met deze hoeden en vooral tijdens het
paardrijden is zo'n hoed prettig omdat het de zon uit je nek (en
ogen) houdt. Vorig jaar heb ik mijn nek verbrand tijdens het
paardrijden en dat wil ik deze keer voorkomen.
Eenmaal aangekomen op de estancia zitten de aanwezige gasten al op
ons te wachten voor de lunch. Er is een echtpaar van middelbare
leeftijd uit Zwitserland, een koppel uit Duitsland en een man uit
Oostenrijk. Om 17:00 uur gaan we dan eindelijk doen waarvoor we
gekomen zijn: paardrijden. Er zijn dit jaar drie stukken land waar
paarden en/of koeien staan die binnengehaald moeten worden. Het is wel
weer even wennen om op de Paraguayaanse zadels te rijden. Vooral in
draf moet ik moeite doen om mijn evenwicht te bewaren en het ritme te
vinden. Gelukkig hebben we nog genoeg tijd om daaraan te wennen, dus
dat komt wel goed.
Welkomsdans
Na het rijden hebben de beide dochters van Kurt en
Kiki, Eileen en Vivian samen met de dochters van Lily (de kok), een
verrassing voor de gasten. Ze gaan een Paraguayaanse dans voor ons
uitvoeren. Daarna trakteert Nancy, de schoonmaakster, ons op een
Braziliaanse dans. Wel even wennen om de normaal degelijk geklede
Nancy opeens in een kanten BH en kort rokje met haar heupen te zien
draaien.
De staf van Estancia Aventura is ook uitgebreid sinds vorig jaar.
We zien twee au-pairs die zich met de kinderen bezighouden en Ramon,
een soort personal assistant van Kurt. Verder zijn Alberto en
Carnicio er nog steeds om de paarden te verzorgen. In de loop van de
middag zien we ook Christina weer. Zij heeft een paar jaar geleden als
au-pair op de Estancia gewerkt en was vorig jaar tijdens onze vakantie
ook even terug en nu dus weer. Carl en Claudia die vorig jaar ook
meewerkten op de estancia hebben inmiddels zelf een stuk grond
gekocht in Paraguay. Jammer dat ze er niet meer zijn. Ik mocht ze
wel, ondanks dat ze met hun dialect duits niet altijd even goed te verstaan
waren.
Het avondeten is weer voortreffelijk en we blijven met zijn allen
na het eten nog even nakletsen. Alleen wordt het gesprek vooral in
het Duist gevoerd en het kost me toch wel enige moeite om te
begrijpen waar het over gaat. Nadat Kiki nog een Caipirinha voor ons
heeft gemaakt (erg lekker!) kan ik de gasten helemaal niet meer
volgen en gaan we naar onze kamer. Lekker slapen!
Zondag 28 maart
Vivian steelt de show.
Vandaag gaan we naar een sortija. Dit is een typisch Paraguayaans
feest waarbij het vooral gaat om het showen van je paard. Estancia
Aventura zal met drie paarden een bijdrage leveren. De drie pinto's
(bonte paarden) worden op een open truck geladen en Kurt, Jochem
(Duitse gast) en wij gaan ook achterop de truck mee. Ramon, Alberto,
Vivian en au-pair Kathy zitten voorin. Het is een klein uurtje rijden
naar het terrein waar de sortija wordt gehouden. Wij zijn een van de
eersten, zodat we een mooi schaduwrijk plekje voor de paarden weten te
bemachtigen. Zodra de paarden uitgeladen zijn gaan we lunchen. Grote
stukken koe zijn aan lange stokken geregen en staan schuin tegen
elkaar aan boven een vuurtje. Hier worden stukken van afgesneden en
we krijgen allemaal zo'n gezouten homp koe op ons bord zonder saus etc.
Met heel veel moeite en zaagwerk lukt het ons om hier een daar een
stukje gaar vlees te vinden tussen de botten en andere onduidelijke
structuren.
Spectaculair maar niet altijd
even paardvriendelijk
Het is vandaag erg warm. Doordat we in een dal zitten is er ook
weinig wind. Gelukkig heeft Kurt een plekje voor ons geregeld onder
een partytent. De volgende uren zien we verscheidene groepjes ruiters
'achtjes' rijden in galop, onder begeleiding van een muziek
(speciale sortija muziek, de groep muzikanten wordt banditos
genoemd). Het gaat er hierbij om om zo snel mogelijk en zo klein
mogelijk achtjes te rijden. Bij voorkeur zo macho mogelijk en zo
dicht langs het publiek als je kunt. Het is jammer dat de mate
van 'spectaculair voor het publiek' vaak rechtevenredig is met de
mate van paardonvriendelijk rijden.
Het trio van de estancia doet het wat dat betreft erg netjes. In
een rustige galop rijden ze figuren en dat is wel zo prettig om naar
te kijken. De hele middag zien de de groepjes rijden en net als we
denken dat het nu wel zo'n beetje op z'n eind loopt zegt Kurt dat het
vast niet meer lang zal duren voordat het echt begint.
Het trio van Estancia Aventura
Zo dicht mogelijk langs het publiek
Een trotse eigenaar
Na afloop weer achterop de truck terug
Uiteindelijk komen alle deelnemers met zijn allen het terrein op
en rijden ze een rondje langs het publiek. Daarna gaat iedereen aan de
kant staan en doen de groepen hun performance nogmaals een voor een.
Vivian, een van de 9-jarige tweeling van Kurt en Kiki rijdt trouwens
ook mee op een pinto hengst waar ze nog nooit eerder op heeft gereden.
Zonder beugels galoppeert ze rond alsof ze nog nooit anders heeft
gedaan. Alsof ze aan haar paard zit vastgelijmd. Daar kunnen een hoop
van de macho mannen wat van leren!
Al met al is het erg leuk om een een sortija mee te maken. De
andere gasten van de estancia hadden ons al gewaarschuwd voor de
minder leuke kanten van een sortija: paardonvriendelijkheid, hitte,
het duurt erg lang. Het viel ons alleszins mee. Een sortija is
natuurlijk voornamelijk een lokaal volksfeest voor de Paraguayanen,
een gelegenheid om elkaar te ontmoeten. Wij hebben weinig dronken
menzen gezien en slechts weinig macho's gebruikten sporen. De meest
ruiters zijn gewoon trots op hun met leer en zilver beklede paarden.
Er is ook geen competitie. Iedereen krijgt na afloop een sjaaltje,
maar er zijn geen prijzen of iets dergelijks.
Aan het eind van de middag worden de paarden weer ingeladen en
rijden we terug naar de estancia. Na een dag in de brandende zon en
de klereherrie van de valse muziek is het aangenaam koel en rustig
achterop de vrachtauto. Veel mensen zitten buiten en kijken met
verbazing naar de rare toeristen achterop de voorbijrijdende
vrachtauto. Op deze manier heeft iedereen een leuke aanblik en we
groeten elkaar dan ook steeds met opgestoken hand.
Als we aankomen op de estancia is het schemerig geworden. De
koeien en paarden zijn al binnen. We kunnen meteen gaan douchen en
aanschuiven voor het diner.
Na het eten gaan we met z'n allen nog een partijtje dobbelen en
daarna zoeken we ons bed op.
Maandag 29 maart
Ik heb vanacht slecht geslapen en sta op met hoofdpijn. Het is nog
vroeg maar de zon komt net op en ik besluit dat dit een goed moment
is voor een korte ochtendwandeling rond de Estancia. Ik giet een
paracetamol naar binnen, pak mijn foto- en videocamera en ga op pad.
Als eerste wissel ik een hartig woordje met de ezel die 's nachts
onder ons raam staat te balken. Hij lijkt echter nauwelijks onder
indruk en loopt verder naar de Estancia. De honden Fufu en Lena zien
me in het land lopen en zien me waarschijnlijk aan voor een indringer
want ze komen hard naar me toe rennen. Gelukkig herkennen ze me op tijd en
begroeten ze me vriendelijk. Het bevalt me wel zo'n ochtendwandeling
en mijn hoofdpijn is verdwenen.
Even een dutje doen na de lunch.
Om 11:00 u. gaan we paardrijden. Samen met Kurt en Seppie (bijnaam
van Jozef) en Ramon maken we een lange tocht (20 km). We lunchen in
een klein plaatsje. Rond de kerk is een groot grasveld met daar
omheen bomen waar we de paarden aan vastbinden zodat zij ok kunnen
uitrusten in de schaduw. Wij krijgen onze lunch in een achterkamer
van een winkeltje. Het eten is prima. Lekker gekruid (gezout) vlees
met salade. Hierna begeven we ons bij de paarden, leggen de zadels
uit tot bedden en doen een middagdutje.
De terugreis naar de Estancia duurt nog een uurtje en om 16:00 u.
komen we daar aan. Er zijn een paar duitse daggasten die ook net een
rit achter de rug hebben en ook meegaan om de koeien binnen te halen.
's Avonds neem ik met Kurt de mogelijkheden door voor ons bezoek aan
Fabio en zijn familie en een Menonieten gebied. Net als vorig jaar
willen we een bezoek brengen aan onze Foster Parents (Plan
International) familie in Paraguay. Volgens Kurt wonen er in het
gebied waar deze familie woont veel Menonieten. Vorig jaar hebben we
daar niets van meegekregen en daarom willen we dit jaar kijken of we
kunnen regelen dat we hier wel iets van meekrijgen. Hoe we dat moeten
doen weten we nog niet. Er is hier eenmaal geen touristinformation
waar je een excurise naar de Menonieten kunt boeken. Bovendien moeten
we nog vervoer regelen. Kurt zijn auto is niet helemaal in orde waardoor
hij het niet aandurft om ons te brengen. We kunnen een auto huren maar
misschien dat iemand van Plan Paraguay ons ook wel wil brengen.
Morgen daarom eerst maar eens bellen met het kantoor van Plan
Paraguay in Asunción.
Dinsdag 30 maart
Omdat Bianca gisteren last van zonneallergie op haar benen heeft
gekregen (ondanks factor 40 op haar benen en een paardrijbroek)
rijden we vandaag een iets kortere route en ook wat eerder op de dag,
namelijk om 8:30 u.. Ik moet zeggen dat me dit wel bevalt, zo vroeg
rijden. De temperatuur is veel aangenamer en het licht valt ook
mooier. We rijden vandaag naar een uitkijkpunt (rots) waar we een
mooi uitzicht hebben over de omgeving. De route is verder ook mooi.
We rijden veel door half open vlaktes met lage struiken en hoge
rietpluimen. Terug op de estancia krijgen we een lekkere lunch.
Terwijl we buiten onder de veranda onze lunch zitten op te eten ziet
Bianca één van de apen loslopen. Op de estancia hebben
ze twee apen in een grote kooi maar één van de twee
ontsnapt regelmatig (tot grote ergernis van Kurt). Gisteren was er
ook al een ontsnapt en met z'n allen hebben we hem weer te pakken
gekregen maar dat was niet erg prettig voor het beestje zelf. Vorig
jaar heb ik deze aap een keer mogen voeren en heb ik 'm eindeloos aan
mijn arm laten slingeren. Ik wil daarom kijken of ik 'm rustig weer
in zijn kooi kan krijgen nu er verder toch weinig mensen op de
estancia aanwezig zijn. Het lukt me inderdaad vrij eenvoudig om 'm op
mijn arm te laten klimmen en rustig kan ik de deur van de kooi
opendoen zodat ik er zelf in kan stappen met de aap nog aan mijn arm.
Daar laat hij rustig los zodat ik de kooi weer uit kan en het gat in
het hekwerk kan repareren. Ik ben blij dat het me gelukt is. Vooral
ook in het belang van het beestje zelf.
Er zijn weinig gasten meer. Alleen nog Seppie, Bianca en ik. Samen
met Kurt gaan we aan het eind van de dag de koeien binnenhalen. Na
afloop neemt Alberto ons nog even mee voor een ritje door de rivier.
Eigenlijk zijn dit de leukste ritjes. Niet zo warm, een laagstaande
zon en ook leuk voor de paarden.
Het voetbalream van Paraguay speelt morgen een interland tegen
Brazilie en Katherina wil hier graag naartoe. Ze heeft de andere
meiden en ook Kiki zover gekrgen om kaarten te kopen. Kiki, Katherina
en Christina waren vanmiddag in de Asunción en konden op de
zwarte markt nog een paar goede plaatsen kopen. Tijdens het diner
vraagt Kiki ons of wij ook mee willen. Ze heeft namelijk ook kaarten
voor de gasten en het personeel gekocht. We zijn niet echt
voetbalfans maar het lijkt mij wel leuk om de sfeer van een
Zuidamerikaans voetbalfeest mee te maken dus ik wil wel mee. Bianca
blijft op de estancia. Kurt kan zich niet vinden in de actie van Kiki
en loopt te vloeken en te tieren over de estancia.
Het is ons vandaag niet gelukt om Plan International te bellen. De
lijnen waren continue bezet. Morgen proberen we het weer. De tijd
begint echter wel te dringen want zo lang zijn we hier niet meer.
Zaterdag moeten we al weer vertrekken naar Brazilie.
Woensdag 31 maart
Vanochtend is het gelukt om te bellen met Plan International. Ze
willen ons wel weer naar de Community van Fabio z'n familie brengen
maar morgen en overmorgen hebben ze op het kantoor van Asunción
allemaal een training en zijn daarom niet beschikbaar. Maar Custavo,
onze contactpersoon, zou kijken wat hij kan doen. Ik heb de indruk
dat ze ons graag behulpzaam willen zijn en dat het dus wel zal
lukken.
We beginnen pas tegen 10:30 u. aan onze rit. Kiki gaat nl. eerst
nog tennissen met Seppie en zoals gebruikelijk bij Kiki loopt dit
uit. Wel jammer want vroeg in de ochtend is het nog relatief koel en
zijn er nog wat wolken. Om 10:30 u. brandt de zon al weer aan een
blauwe lucht wat weer niet bevordelijk is voor Bianca haar benen in
verband met de zonneallergie. Kurt komt echter met een paar lange
chaps aanzetten. Ze passen Bianca redelijk en daar komt in ieder
geval geen zon meer doorheen.
Het ontsnaptje aapje en ik kunnen
het prima met elkaar vinden
Samen met Kiki, Katherina en Christina maken we een leuke rit.
Normaal rijd ik op Towati maar deze ochtend rijd ik op Lapacho. Dit
is een vrij actief paard en maakt vrij kleine pasjes. Kiki rijdt
voorop met een vrij groot paard. Op een mooi recht zandpad gaan we
galloperen maar wat voor Kiki haar paard een normale gallop is
betekent voor Lapacho een 'net niet' race-gallop. Ik kan het ritme
dan ook niet goed te pakken krijgen en stuiter op het zadel. Even
later gaan Bianca en ik voorop en kunnen we nog wel een mooi rustig
gallopje maken.
Bij terugkomst blijkt dat de chaps toch niet konden voorkomen dat
de zonneallergie erger is geworden. Niet schrikbarend maar blijkbaar
is de warmte alleen al voldoende om de huid wederom te irriteren.
De apen zijn weer uit hun kooi. Ze weten telkens weer opnieuw een
opening te maken in het gaas. Dit tot grote ergernis van Kurt want ze
zijn af en toe wat vernielzuchtig. Zo mag het mannetje graag met een
steen op de dakpannen slaan. Ik kan het echter zeer goed vinden met
dit aapje. Hij hangt regelmatig aan mijn arm en laat zich graag op
zijn rug kriebelen. Ik doe nu ook geen moeite meer om 'm in zijn hok
te krijgen. Zolang niemand het hok degelijk repareert zal hij er toch
snel weer uit gaan.
Vanavond gaan we naar de voetbalwedstrijd en omdat we al vroeg
moeten vertrekken gaan we al om 16:00 u. de koeien binnenhalen. Ik
zit nog maar net in het zadel of ik wordt geroepen. Custavo van Plan
International is aan de telefoon. Hij heeft kunnen regelen dat we
vrijdag naar Fabio zijn familie gaan. Ook een bezoek aan de
Menonieten is geen probleem. Om vrijdag om 8:00 u. komen ze ons
ophalen. Met een voldaan gevoel dat alles toch nog is geregeld stap
ik weer op mijn paard. We gaan weer even wat koeien opjagen.
ASUNCION (Reuters) -- World champions Brazil were held to a goalless draw by Paraguay in an uncompromising, foul-ridden World Cup qualifier on Wednesday.
Paraguay never let Brazil settle, keeping the visitors' feared trio of Kaka, Ronaldinho and Ronaldo under wraps with a combination of tough marking, determined defending and several slices of luck.
"It's not a bad result," Paraguay striker Roque Santa Cruz said. "Brazil are always a very strong team and the main thing is to keep picking up points."
A floodlight failure interrupted the match for nearly half an hour only two minutes after the kickoff. Once play restarted, both teams struggled to create any clear-cut chances.
http://sportsillustrated.cnn.com
Even na zessen vertrekken we met een, door Kiki gecharterde,
lokale bus naar Asunción. Het is een, in mijn ogen, erg
gammele bus maar volgens Kiki is deze bus representatief voor alle
bussen in Paraguay. In de bus is het uiteraard weer dikke pret. Kiki
is wat dat betreft een echt feestbeest. Bij een benzinepomp koopt ze
nog een fles cola en een flesje whiskey en zo krijgen we in de bus
allemaal een cocktail (in een plastic bekertje).
Asunción is al dagenlang in de ban van deze wedstrijd. De
vorige uit-wedstrijd tegen Brazilie hebben ze gewonnen dus de
verwachtingen zijn hoog gespannen. Veel mensen op straat lopen in de
rood-wit gestreepte voetbalshirts van Paraguay. Als we langs een
supermarkt rijden zie ik zelfs alle kassieres in een voetbalshirt
achter de kassa zitten. Rond het stadion is het druk maar de sfeer is
prima. Geen dronken mensen op straat. Wel veel politie maar dat geeft
alleen maar een beter (veiliger) gevoel. Ik ben nog nooit in een vol
stadion geweest en moet bekennen dat het best indrukwekkend is.
Ondanks dat ik geen echte voetballiefhebber ben wordt je toch wel
meegesleept door de sfeer en voor je er erg in hebt spring je ook
omhoog en schreeuw je mee als de 'wave' voorbij komt.
De wedstrijd is nog maar net 5 minuten bezig of het hele stadion
wordt gehuld in duisternis. De 4 grote lichtmasten op de hoeken van
het stadion zijn uitgevallen. Eerst zie ik de humor er nog wel van in
maar na een kwartier begin ik me toch zorgen te maken over de
voortgang van de wedstrijd. Niet zozeer voor mezelf maar vooral voor
Alberto en Carnicio, twee caucho's van de estancia die ook kaarten
van Kiki hebben gekregen. Beiden zijn ze gek van voetbal en een
kaartje voor zo'n interland is normaal gesproken onbereikbaar voor
hun. Kurt vertelde aan Bianca vanmiddag dat Alberto zelfs nog nooit
in Asunción is geweest. Opeens gaat er een gejuig op als een
van de lampen aangaat. Er zitten zo'n 40 lampen in een lichtmast en
de volgende minuten gaan er één voor één
meer lampen branden. Na ongeveer een half uur zijn de helft van de
lampen weer gaan branden en is er genoeg licht om de wedstrijd weer
te hervatten.
De eindstand wordt uiteindelijk 0-0. Wel jammer dat er geen
doelpunten zijn gevallen. Het is daardoor een wat tamme wedstrijd
geworden.
Het verlaten van het stadion verloopt zeer geordend. Er zijn
helemaal geen onregelmatigheden. De bus is snel gevonden en half
slapend komen we om 3:00 u. weer aan op de estancia.
Donderdag 1 april
Dit is de laatste dag dat we een ochtendrit kunnen maken en als
afsluiter hebben Kurt enKiki een rit naar de antenne bedacht. Deze
grote antenne staat bovenop een bergrug en is duidelijk te zien
vanuit de wijde omgeving.
Kurt brengt ons (Bianca op Ysapy en ik op
Towati), Seppie, Katherina en Christina eerst naar 'Anna', een
vriendelijke vrouw die aan de voet van de berg woont en waar we later
gaan eten. Seppie en Christina blijven hier achter en de rest gaat
door naar de antenne. Het is een erg mooie route. We rijden door
bossen, een rivierbedding, lage begroeiing met riet, kortom: zeer
afwisselend. Bij de antenne aangekomen neemt Kurt ons te paard mee
naar een rotsplateau waar je een schitterend uitzicht hebt over de
omgeving. Erg mooi! Kurt maakt foto's van ons en de hoop dat we dit
kunnen blijven herinnneren als we weer thuis zijn.
Terug bij Anna krijgen we een lekkere lunch met kip, rijst en
salades. Daarna mogen we even uitrusten. Anna wil het ons goed naar
de zin maken. Ze zet een stoel neer om onze voeten op te leggen, Kurt
krijgt een extra kussen achter z'n rug en voor Seppie wordt zelfs een
heel matras uit het huis gehaald en in het gras gelegd.
De lucht wordt donkerder en als we terug zijn op de estancia gaan
we gelijk het vee binnenhalen in verband met de mogelijke regen. De
regen blijft echter uit. Wel jammer want het wordt nu echt benauwd en
een verfrissend buitje zou welkom zijn.
Vrijdag 2 april
Marciana (moeder) met dochter Carmen
Om 8:00 u. worden we opgehaald door de twee mensen van Plan
International (Paraguay) die ons ook vorig jaar naar Fabio en zijn
familie hebben gebracht. Vorig jaar bood Kurt ze een kop koffie aan
maar bij het zien van de ontbijttafel deden de mannen zich tegoed aan
een stevig ontbijt. We hebben er nu voor gezorgt dat we ruim voor 8
uur klaar staan zodat we ze gelijk opvangen en in de auto kunnen
stappen.
We kunnen flink doorrijden en tegen 10:00u. Zijn we in het
kantoor van Plan Paraguay dat alle communities van het San Pedro
district ondersteunt. We hadden gezegd dat we graag iets van de
Menonieten zouden willen zien. Omdat Fabio's vader voor de Menonieten
werkt stelt men voor om samen met Fabio en zijn moeder, Fabio's vader
op te halen van zijn werkt. Dat lijkt ons leuk en met 2 auto's
(Toyota Landcruiser en Toyota Hi-lux) gaan we op weg.
Fabio Concepcion Cuellar
Eerst gaan we naar het huis van de familie waar Fabio en zijn moeder al op ons
wachten. Fabio is nog wat verlegen maar zijn moeder is zeer
hartelijk. Ze stappen beiden in de Hi-lux en we gaan weer op weg
naar Fabio's vader. We rijden nu op kleine zandweggetjes langs de
uitgestrekte stukken akkerland. Het is niet helemaal bekend waar
Fabio's vader werkt en regelmatig moet Fabio uit de auto om aan
andere werkers te vragen waar zijn vader momenteel exact werkt. Na
een tijdje vinden we hem. Samen met een stel jongens is hij bezig een
stuk land voor te bereiden voor het inzaaien. Zwaar werkt onder deze
bloedhete zon. Met z'n allen rijden we weer terug naar hun huis waar
we gaan lunchen: kip, rijstsalade, bonensalade, maniok en sopa
paraguaya (maisbrood).
Via de begeleiders praten met de familie Cuellar
Na de lucht hebben we nog ruim de tijd om, via onze begeleiders,
te praten met de familie. Ze waren erg verrast toen ze hoorden dat we
weer zouden komen. Ze waren bang dat we het de vorige keer niet leuk
hadden gevonden omdat we sinds ons vorig bezoek geen brief meer
hadden gestuurd. Gelukkig hadden ze de foto's van het bezoek die we
hadden verstuurd wel ontvangen. We verontschuldigen ons (druk, druk,
druk...) en beloven snel weer een brief te sturen.
We vertellen ze wat over hoe wij in Nederland leven. Als we
vertellen dat we 's zaterdags meestal het huishouden doen vragen ze
verbaasd of we geen huishoudster hebben. In Paraguay hebben rijken
altijd huishoudsters dus leek het hun logisch dat wij die ook wel
zouden hebben.
Om 13:15 u. nemen we weer afscheid van de familie. Het was leuk om
ze weer even te zien. Ook voor Plan is het goed dat er regelmatig
'Foster Parents' op bezoek komen. Net zoals het voor ons goed is om
te zien dat de kinderen en families echt bestaan en profijt hebben
van de donaties is het voor de families uit de communities goed om te
zien dat de sponsoren echt bestaan en daadwerkelijk geinteresseerd
zijn in het werk van Plan en de families.
Seppie in gallop tijdens de 'cattledrive'
We zijn ruim op tijd terug voor onze laatste 'cattledrive'.
Behangen met mijn fototoestel en mijn videocamera gallopeer ik als
een razende reporter door het land om nog een paar mooie shots te
kunnen maken.
Het diner laat nog even op zich wachten. Een poolse (nieuwe) gast
had vandaag problemen met zijn visum en mocht daarom het land niet
in. Inmiddels is alles geregeld en kan Kurt 'm komen afhalen vanuit
Caacupé. Deze Pool, genaamd Piotr, kende ik al via email. Kurt
had me namelijk gevraagd om foto's van onze vorige vakantie naar hem op
te sturen. Piotr blijkt een aardige vent te zijn en vooral de dames
(including Bianca) zijn danig onder de indruk van hem. Hij spreekt
gelukkig geen duits dus worden de gesprekken nu eens in het engels
gevoerd. We bekijken uitgebreid elkaars foto's van de paarden die we
toevallig allebei hebben meegenomen. Jammer dat we morgen alweer
vertrekken. Het is een interessante vent. Wie weet zoeken we hem wel
een keer op in Polen. Als Kiki later op de avond er ook bij komt
zitten gaan we gelijk betalen. We willen graag naar bed en als ze
eenmaal losgelaten is op Piotr zal ze helemaal geen tijd meer voor
ons hebben.
Zaterdag 3 april
De watervallen van Iguazu gehuld in grote nevelwolken,
prachtig zichtbaar door de laagstaande zon.
De dag van vertrek, van de Estancia dan. Kiki neemt haar beide
dochters, vivian en Eileen, en Katherina en Christine mee naar Foz de
Iguazu. Omdat ons vleigtuig ook vertrekt van Foz de Iguazu kunnen we de
busrit daarnaartoe nog samen reizen. Met een taxi worden we om 8:00
u. naar Caacupe gebracht en vanuit daar pikt de bus ons op die ons
naar Foz de Iguzazu zal brengen. Het is een touringbus met ruime
zitplaatsen. Wel zo lekker want het is best een lange rit. Tegen het
middaguur komen we aan in Cuidad Del Este, de grensplaats tussen
Paraguay en Brazilie. Het is hier erg druk en langs de weg is het een
aaneenschakeling van winkels en kraampjes. Via deze plaats wordt veel,
volgens mij openlijk, gesmokkeld. Door de drukte voor de beide
douanes verliezen we hier veel tijd en zijn we pas om 15:00 u. bij de
busterminal in Foz de Iguazu. Hier nemen we afscheid van de anderen.
Bij de busterminal regelen we een overnachting bij hostel Paudimar
(www.paudima.com.br). De
jongen van het kantoor van Paudimar bij de busterminal is zeer
behulpzaam. Ik vertel hem dat we de watervallen van Iguazu graag nog
willen bezoeken en hij stelt voor om een taxi te nemen naar het
hostel, snel in te checken, en met dezelfde taxi door te rijden naar
de watervallen. Zo gezegd, zogedaan en om 16:00 u. lopen wij al op de
boardwalk langs de watervallen. Vorig jaar waren we hier ook al maar
waren toen wat gehaast omdat we op tijd stonden. We waren hier toen
met Kiki. Nu zijn we lekker met z'n tweeen en kunnen we rustig de
tijd nemen om van dit natuurschoon te genieten. Omdat we wat later op
de dag zijn is het licht prachtig en zijn de watervallen gehuld in
een prachtig nevel van waterdamp. We zijn blij dat het nog gelukt is
om de watervallen te bezoeken.
Bij een snackbar aan het einde van de boardwalk, aan de rand
(bovenkant) van de grootste waterval, eten we een broodje hamburger.
Terwijl we weer teruglopen over de boardwalk komen we Kiki en de
anderen weer tegen. Zij zijn net aangekomen. Wel jammer want de zon
staat inmiddels zo laag dat alle watervallen in de schaduw liggen.
Met de bus gaan we terug naar het hostel. Daar even wat drinken ,
internetten, hapje eten en dan snel op bed. Morgenvroeg staat om 5:00
u. een taxi klaar om ons naar het vliegveld te brengen.
Zondag 4 april
Om 4:30 u. worden we netjes gewekt door geklop op de deur.
Gelijktijdig gaat het alarm van mijn horloge af. Zekerheid voor
alles!
Als we om 10 voor vijf naar de receptie lopen staat de chauffeur
van de taxi al te wachten. De derde persoon die mee zou rijden is er
nog niet maar de taxichaffeur wil niet langer wachten en even voor
vijf rijden we naar het vliegveld. Onze eerste vlucht gaat naar Sao
Paulo. Daar moeten we een uur wachten totdat we de volgende vlucht
naar Cuiaba kunnen nemen. Deze maakt echter nog een tussenlanding in
Campo Grande.
In Cuiaba worden we opgewacht door een medewerker van Natureco,
die zich voorstelt als Marcus. Even later zien we ook Munir waarmee
we regelmatig contact via email hebben gehad. Eeen engels stel met
een 10 jarige dochter heeft ook belangstelling voor een tour maar ze
hebben blijkbaar nogal wat eisen want ze komen er samen met Munir er
nog niet helemaal uit.
Genieten van de zonsondergang
Ze gaan alvast wel mee lunchen in een buffet
restaurant vlak bij het vliegveld en ook hier wordt nog lange tijd
onderhandeld. Het lijkt ons een irritant stel. Het zijn ook nog
veganisten wat inhoudt dat ze bij elk gerecht vragen of er echt geen
dierlijke ingredienten in verwerkt zitten. Uiteindelijk komen ze tot
een deal en stappen we met z'n allen met Marcus, onze gids voor de
komende dagen, in een VW-busje en rijden naar ons hotel in Chapada
dos Guimaräes (Pausada Penhasco).
Het is een luxer hotel dan
oorspronkelijk gepland was voor ons maar de engelsen wilden een
zwembad en airco etc. Het hotel heeft een balkon met een mooi uitzicht
en, misschien nog wel belangrijker, een heerlijke douche. We hebben
een uurtje rust en daarna haalt Marcus ons op voor een ritje naar een
uitkijkpunt. Een 25 km lange zandweg leidt ons naar een mooi hoog
uitzichtpunt waar we wachten op de zonsondergang. Een prachtig
plekje. Hierna rijden we naar een restaurant in Chapada dos
Guimaräes. De engelsen blijken erg mee te vallen. Ze hebben al
veel gereisd en hebben ongeveer dezelfde voorkeur qua reizen als wij.
Het eten is prima, veel groenvoer dankzij onze reisgenoten, en met
een volle maag gaan we weer terug naar het hotel.
Maandag 5 april
Na een goed ontbijt in het hotel gaan we met z'n allen een korte
wandeling maken naar een waterval, of beter gezegd, twee watervallen.
Afkoelen in een poel bij een mooie waterval
Deze liggen allebei in het natuurpark 'Dos Guimaräes'. De eerste is
de 86 meter hoge 'Vén de Noiva' (bruidssluier). Hier lopen we
langs op weg naar de waterval waar we gaan zwemmen. Een mooie, niet
te hoge waterval die eindigt is een poel waar we even lekker kunnen
afhoelen. Hierna rijden we terug naar Cuiaba waar we weer gaan
lunchen in het buffet-restaurant. Na het eten voegen nog 3 mensen
zich bij de groep, een canadees stel en een portugees meisje. We
krijgen een nieuwe bus (+ chauffeur) en rijden na het zuiden de
Pantanal in. In het plaatsje Poconé bezoeken we een
supermarkt om eventueel schoenen en hoeden te kopen omdat we die
nodig zullen hebben in de Pantanal. De schoene zijn geodkope laarsjes
(R10,- = €3,-) van leer met zolen van gerecyclede autobanden. Ze
zitten echter voor geen meter dus wij houden het bij onze
Blundstones. Ook de hoeden zijn niet om aan te zien. Volgens Marcus
kunnen we nog wel even stoppen bij een souvenir zaakje om een andere
houd te kopen. Wel koop ik een paar Braziliaanse slippers. In een
magazin had ik gelezen dat deze slippers typisch Braziliaans zijn:
goedkoop (R10,-) en van een goede kwaliteit. Bij de souvernirshop
koopt Binaca een knalblauwe (soffen) ranger hoed. Vanaf Poconé
rijden we op de transpantaneira, een gravelroad die dwars door de
Pantanal gaat. Nu pas wordt het goed duidelijk dat we met vogelaars
in de bus zitten. Bij elk gevleugeld wezen moeten we stoppen en
worden er foto's gemaakt. Gelukkig zien we ook nog een maar
kaaimannen en Capybara's. Omdat we zoveel stoppen moeten we ons op
het laatst haasten om op tijd bij de tractor te komen die ons zal
helpen het laatste stuk naar de Pausada te overbruggen. We rijden
hierdoor wel een paar overstekende Chaccaracca's aan (Bianca:
Chakkaprakka).
De twee kilometer die we op een kar achter de tractor afleggen
stond vorige maand nog onder water en most per boot worden afgelegd.
Nu dus per tractor. De voorwielen staan echter regelmatig volledig
onder water, zo drassig is het land nog. Het is inmiddels volledig
donker geworden. Onderweg rijden we nog over een slang. Hij leeft nog
wel en de bestuurder van de tractor weet 'm te vangen zodat wij hem
beter kunnen bekijken. Onderweg zien we rode ogen van kaaimannen in
de lichtstraal van Marcus z'n zaklamp. Een leuke omgeving hier.
De kamers zijn prima, net als het diner (weer een buffet). Na het
eten praten we wat na en net als ik twee caipirinha's heb besteld ter
ere van ons 3 jarig huwelijksjublileum roept Marcus dat hij
Capybara's heeft gezien op de Pousada. Met z'n allen gaan we naar
buiten om in het licht van zijn zaklmap zo'n stuk of 11 Capybara's te
zien. Als Bianca voor het slapen gaan nog even een douche neemt loop
ik nog even naar de stijger die een eindje de rivier in loopt. Het is
volle maan en ik wil proberen een paar foto's in het maanlicht te
maken.
Dinsdag 6 april
Ik heb het alarm van mijn horloge op 5:15 u. gezet. Die steiger
van gisteren lijkt me een prima plek om de zonsopkomst te zien en
misschien nog wat kaaimannen en capybara's. Het is nog donker als ik
naar het water loop maar kan wel een paar bewegende donkere vlekken
onderscheiden: capybara's. Als ik me aan het einde van de steiger
met mijn vidao en fotocamera heb geinstalleerd zie ik de (7)
capybara's de rivier overzwemmen. De zonsopkomst is prachtig maar ik
zie helaas geen kaaimannen of capybara's meer.
Een arend pikt een lekker hapje op uit het water
Na het ontbijt maken
we met z'n allen een boottochtje door de rivier. We zien (uiteraard)
veel vogels maar ook een paar keer een groep apen. Onderweg stoppen we op
het water om een arend te voeren. Marcus gooit een stuk vlees in het water en
een grote arend pikt dit vervolgens op. Heel leuk om te zien.
Na 3 uur hebben we echter wel een houten kont gekregen van de bankjes in
de boot en zijn we toch wel blij dat we weer aan wal gaan.
Na de lunch hebben we even vrijaf. De engelsen en het
canadese stel stel vertrekken naar hun volgende Pousada en samen met
het Portugeese meisje (Sylvia) blijven we als enige gasten over. Bianca brengt
haar tijd lezend door in een hangmat en ik ga samen met Marcus en Sylvia
zwemmen in de rivier. Welliswaar tussen de
kaaimannen en de pyranja's maar volgens Marcus kan dit zonder gevaar.
Dit blijkt gelukkig ook zo te zijn en het water is een aangename
verkoeling op deze, wederom, warme dag.
Aan het eind van de middag gaan we een wandeling maken. Met een
wagen achter een trekker worden we een paar honderd meter van de
pousada gedropped. De chauffeur van de trekker annex gids loopt samen
met Marcus voorop en Sylvia, Bianca en ik daar achteraan. We lopen een
stevig tempo en Marcus en de gids kappen met messen alle takken stuk
die maar in de weg staan.
De Giant Anteater
We lopen zo hard dat ik nauwelijk tijd heb
om om me heen te kijken en al mijn aandacht bij het lopen moet
hebben. Daarnaast maken we door het gekakel van Sylvia en het gekap
met de kapmessen zoveel herrie dat ik bang ben dat we naast muskieten
geen beest zullen zien. Toch zien we nog een paar keer een paar apen
in de bomen en zien we tussen de struiken een coati (neusbeer). Maar
verwend als ik ben vind ik dit eigenlijk niet genoeg. Plotseling
rennen de gids en Marcus de struiken in en ze roepen dat we ze
moeten volgen. We rennen over de drassige grond door de struiken en
worden beloond. Een reuzen miereneter staat als versijfd in de
struiken te wachten op een kans om weg te rennen. Ik had mijn
videocamera al in de aanslag en kan 'm mooi vastleggen. Wat een groot
beest is dit eigenlijk. Ik had 'm veel kleiner verwacht, ondanks z'n
naam 'giant anteater'. Ze schijnen overigens ook best gevaarlijk te
kunnen zijn. Hun voorpoten zijn zeer sterk ontwikkeld en ze hebben
flinke nagels waar ze iemand flink mee kunnen toetakelen. Na een paar
seconden rent hij de bosjes in en is hij verdwenen. En zo ben ik toch
nog meer dan tevreden over de tocht. Dat we even later tot boven
onze kuiten door het water/modder moeten lopen kan ons ook weinig
meer schelen. Het begint al aardig donker te worden maar in het
schemerlicht zien we nog net twee herten in het land lopen. Met het
water klotsend in onze schoenen lopen we uiteindelijk naar de
trekker. Onderweg rijden we bijna nog twee kaaimannen aan. In het
licht van de trekker, het is inmiddels helemaal donker geworden, zie
ik er een vlak langs de wagen wegduiken.
Na het eten lezen we nog wat op onze kamer en gaan daarna al vroeg
slapen. Morgen moeten we er om 5:15 u. uit voor een boottochtje.
Woensdag 7 april
Een mooie zonsopkomst vanaf het water
Om 5:30 u. melden we ons bij de boten die in de rivier bij de
steiger liggen. We gaan de zonsopkomst vanaf het water bekijken. We
hebben geen motor op de boot maar laten ons meevoeren met de stroming
van de rivier en Marcus stuurt met een lange bamboestok.
De zonsopkomst is weer prachtig en naast de ontwakende vogels
horen we in de verte het gebrul van de brulaap. Deze aap heeft het
formaat van een kat maar kan brullen als King Kong. De boot wordt
naar de kant gevaren en lopend gaan we terug naar de Pousada. Na het
ontbijt gaan we vissen. Op Piranyas wel te verstaan. Bianca verkiest
de hangmat maar Marcus, Sylvia, een medewerker van de Pousada en ik
stappen gewapend met bamboehengels en vlees als aas in de boot. We
varen naar een rustig plekje in de schaduw van een boom. Sylvia heeft
haar hengel nog maar 1 minuut vast of ze heeft al een piranya aan de
haak. Beginnersgeluk want dit is ook de enige vis die ze de hele
ochtend zal vangen. Marcus en ik hebben ook weinig succes. We vangen
helemaal geen vis. Alleen onze vierde man weet er 3 aan de haak te
slaan. Na 2 uur houden we het voor gezien en varen terug.
We moeten de rugzakken weeer inpakken want we gaan naar onze
volgende, en laatste, Pousada in de Pantanal: Pouso Alegre. Deze
Pousada ligt niet, zoals Rio Claro, aan een rivier maar ligt midden
in een gebied dat nog grotendeels onder water staat. We zien onderweg
naar de Pousada dan ook al veel kaaimannen in het water liggen.
Vlakbij de lodge zien we een capybara in de schaduw van een boom
zitten. De eerste die we goed kunnen fotograferen dus springen we uit
de auto en lopen naar 'm toe. Hij is gelukkig niet schuw en laat zich
goed benaderen.
De capybare is niet schuw en laat zich dus makkelijk fotograferen
Bij de Pousada aangekomen zien we de paarden gewoon op het gras
rond de kamers lopen. Ook lopen er een paar Nandu's (of Emu's) rond.
Na de lunch en een verfrissende douche hebben we even tijd om in
hangmatten uit te rusten.
Om 15:00 u. gaan we paardrijden. 4 Schimmels en één
bruin paardje worden opgezadeld. Bianca krijgt het kleinste (bruine)
paard toegewezen. Niet veel groter dan ongeveer 1,35 m. Mijn paard is
wel wat groter maar ziet er vrij oud uit en vrij smal maar dat zijn
alle paarden hier vergeleken met onze paarden thuis. Zodra we van de
Pousada weg rijden komen we erachter dat het meeste land nog onder
water staat. De paarden lopen door zo'n 30 tot 40 cm. water. Ik heb
direct spijt dat ik geen nieuwe tape in mijn videocamera heb gedaan
of misschien nog beter de camera heb achtergelaten. Ik moet er niet
aan denken dat mijn paard struikeld en ik met camera en al in het
water beland. Deze gedachte wordt nog eens versterkt als er opeens
een kaaiman voor mijn paard wegspringt. Mijn paard blijft er redelijk
rustig onder maar Sylvia haar paard schrikt wel flink. “O ja,
dat was ik vergeten te vertellen” zegt Marcus, “De
paarden willen wel eens schrikken van de kaaimannen”. Ik weet
nog niet op ik dit wel zo leuk vind. De omgeving is prachtig maar ik
heb medelijden met de paarden, heb last van de camera om mijn
schouder en de laaghangende zon schijnt in mijn ogen (ben m'n
zonnebril vergeten). Wanneer we af en toe op een droog stukje rijden
gaat het beter. Mijn paard heeft lekkere gangen en loopt af en toe
zelfa telgang. Onderweg komen we veel kaaimannen tegen. Zolang ze
niet plotseling voor je paard springen heb je hier geen last van. Je
moet gewoon even wennen aan het idee. Zoals gezegd: de omgeving is
prachtig. Ik had me er alleen even wat beter op moeten
voorbereiden/instellen. Misschien zijn de paarden het wel gewend en
kunnen ze het makkelijk aan maar ik geef toch de voorkeur aan enige
overcapaciteit voor wat betreft paardenkracht.
Een hyacinth pagagaai (links) en een Jabiru (rechts)
Wanneer we bij terugkomst de paarden afzadelen zien we op Bianca
haar paard een wondje op de rug. Een open plek ter grootte van een
rijksdaalder. Het paard zou eigenlijk niet bereden moeten worden.
Waar de eigenaren van deze Pousada erg trots op zijn, zijn de
hyacinth papegaaien die hier hun nesten hebben. Het is al schemerig
geworden dus we kunnen hun mooie blauwe kleur niet goed meer zien,
maar het zijn mooie beesten.
Qua omgeving ligt deze Pousada mooier dan de vorige. Er zijn meer
dieren en lijkt het meest op de Pantanal zoals wij die voor ogen
hadden voordat we hier kwamen. De kamers zijn wel wat eenvoudige
(evenals het eten) maar dat maakt ons niet zoveel uit.
Na het avondeten neemt Marcus ons mee voor een nightsafari dat wil
zeggen we rijden in zijn VW-bus de weg naar de Pousada een stukje af
waarbij Sylvia met een grote lamp de omgeving naast de bus verlicht.
We zien op de weg een paar groepen capybara's zitten waaronder een
paar jonge capybara's. Ze zijn absoluut niet schuw en erg vertederend
om te zien. Ook zien we in het licht van de schijnwerper de rode ogen
van de tientallen kaaimannen. Al met al zijn we ongeveer een uur
onderweg. Daarna vroeg op bed want morgen wil Marcus weer de
zonsopkomst met ons bekijken.
Donderdag 8 april
Als we de weg naar de Pousada aflopen zien we in het licht van de
opkomende zon twee Jabiru's in een boom zitten. Deze vogels kunnen
wel 1.40 m. hoog worden. Een 'stelletje' Jabiru's blijven hun leven
lang bij elkaar en houden hun nest altijd op dezelfde plek. Even
verderop zien we een kaaiman en een capybara vlak bij elkaar zitten.
Prachtig om te zien dat deze beesten gewoon elkaars gezelschap
accepteren. We blijven aan het filmen en foto's nemen.
Een capybara en een kaaiman (en Bianca) vlak bij elkaar.
Weer terug op de Pousada moeten we snel inpakken want om 12:00 u.
vertrekt ons vliegtuig naar Rio de Janeiro. En het is ongeveer nog 2
uur rijden vanaf hier. Bovendien moeten we nog langs een winkel.
Marcus heeft namelijk een stoere kapmes die ik natuurlijk ook moet
hebben als souvenir. Hij is niet zo lang als het mes dat ik uit Costa
Rica heb meegenomen maar bij dit mes zit weer een aanzetsttaal om het
mes scherp te maken. Dit alles zit in een leren houder die je achter
je riem kunt steken.
De weg tot aan Pocolé is een gravelweg. Marcus vertelt dat
de plaatselijke bevolking een hekel heeft aan de mensen buiten de
Pantanal die met grote 4WD auto's over deze weg scheuren om in de
Pantanal te gaan vissen. Door hun hoge snelheid rijden ze regelmatig
overstekende dieren aan. Zo zien we o.a. Een zelfzame kaaiman lizard
dood op de weg liggen. Deze heeft de kop van een hagedis met verder
het lichaam van een kaaiman. Ook zien we een gewonen kaaiman dood
liggen en als we er langzaam langsrijden zie ik dat de tanden nog in
z'n bek zitten. Da's ook wel weer jammer.... We stoppen en met m'n
zakmen weet ik er twee tanden uit te peuteren. Staat mooi op mijn
Paraguyaanse hoed. Pocolé is een leuk plaatsje. Jammer dat we
niet meer tijd hebben om er wat langer rond te kijken. We stoppen bij
een winkel voor mijn mes maar we kunnen niet exact vinden wat ik
'nodig' heb. Desalniettemin is het een leuk winkeltje en hebben ze
leuke goedkope spullen. Ik koop 2 paar teugels en een nieuwe leren
houder voor m'n zakmes. We rijden door naar nog een andere winkel.
Ook al zo'n leuk zaakje. Hier slagen we wel voor mijn mes maar komen
we ook met een paar leren laarsje en een halster de winkel uit. Door
al dit geshop moeten we haast maken om op tijd op het vliegveld te
komen. Marcus rijdt dan ook stevig door en om 10:30 komen we aan op
het vliegveld van Cuiaba. Hier nemen we afscheid van Marcus.
De vluchten van Cuiaba naar Brasilia en van Brasilia naar Rio de
Janeiro verlopen prima. Zodra we in het aankomsthal komen zien we de
rugzakken al op de bagageband liggen en een taxi naar het hostel
('mario's hostel') is ook snel geregeld. De kennismaking met het
hostel verloopt wat lastiger. Eerst wordt ons verteld dat er geen
water is. De hoofdleiding is tijdens werkzaamheden geraakt. Aan ons
de keus of we hier willen blijven of niet. We hebben geen zin om nu
nog een ander hostel te gaan zoeken (taxi regelen etc.) dus besluiten
we te blijven in de hoop dat alles snel weer hersteld zal zijn.
Vervolgens zou er geen 2-persoons kamer beschikbaar zijn. Als we
zeggen dat we dit hadden gereserveerd blijkt er toch wel wat mogelijk
te zijn. Over 3 uur zal onze kamer gereed zijn.
We gaan eerst maar wat eten. Vlakbij is een buffetrestaurant waar
je goedkoop kunt eten. Dit blijkt een goede keus. Ze hebben lekkere
salades en er lopen mannen rond die bij je tafel vlees van een lange
spies afsnijden. Lekker vlees ook nog.
Terug in het hostel is er inderdaad een kamer vrij. Geen mooie
kamer maar er staan bedden en er is een airco dus goed genoeg. In het
hostel kunnen we ook internetten. Een onaangename verrassing vinden
we in de inbox: DeLaval, het bedrijf waar Bianca werkt, sluit per
december haar poorten lezen we in een mailtje van een vriend. Snel
even op de site van het Dagblad van het Noorden kijken en al snel
vinden we het hele artikel. Het is niet duidelijk of Bianca haar baan
per december kwijt zal raken maar onzeker is het wel. We praten hier
de rest van de avond nog over na en gaan dan slapen. Er hangt een
briefje in het hostel dat het vanaf 22:00 u. stil zou moeten zijn
maar daar is niets van te merken. Het is erg lawaaierig met veel
schreeuwende mensen.
Vrijdag 9 april
War of Drug Lords Over Rio's Favela
Rocinha favela has been on alert since February when a former
drug lord escaped from prison. It was widely publicised that
Dudu would try to seize control from Rocinha's current boss, Lulu.
Dudu and his men tried to do just that. Three people ended up
killed, but drug lord was not able to re-take control of the favela.
The long awaited invasion of Rio's largest favela by rival drug traffickers finally happened, leaving at least three dead. In the early hours of Good Friday a group of 30 armed men tried to enter Rocinha from the surrounding forest.
In the shootout that followed two residents were killed by stray bullets: 27-year-old Welington da Silva and 24-year-old Fabiana dos Santos Oliveira. Another seven locals were taken to a nearby hospital, two seriously injured.
The favela has been on alert since February when a former drug lord escaped from prison. At the time it was widely publicised that Eduíno Eustáquio de Araújo—also known as Dudu—would try to seize control from Rocinha's current boss, 23-year-old Luciano Barbosa da Silva, or Lulu. "Their objective is to get in and kill all of their rivals," added Hottz, of Dudu's rival faction within the Comando Vermelho (Red Command).
Rocinha is the principal point of drug trafficking in the city. According to police, the trade generates some R$ 10 million (US$ 3.3 million) each week.
A woman was also killed on a nearby main road when traffickers from Vidigal tried to steal her car for use in the invasion. 38-year-old Telma Veloso Pinto was driving home with her son and nephew when she saw the so-called 'false blitz'. The traffickers opened fire when she didn't stop, killing her and wounding her 16-year-old son in the leg.
foto's
www.brazzil.com
Artikel over de aanslag van de avond voor ons bezoek aan de Favela
Er hangen wolken rond de top van de Loafmountain en de berg waar
het Christusbeeld op staat. Het heeft dus weinig zin om deze twee
plekken te bezoeken. Dan maar kijken of we vandaag nog met de Favela
tour meekunnen. Dit lukt en 10 minuten later staat onze gids Louiz al
voor de deur van het hostel. Ook een engels stel, een canadees stel
en een jongen uit Noorwegen gaan mee met de tour.
Rio de Janeiro kent een aantal zogenaamde Favela wijken. Favela is
de naam van het houtsoort waar de huizen destijds uit waren
opgebouwd. Tegenwoordig zijn het vierkant blokkendozen van steen. Wij
gaan naar de Favela genaamd Rocinha. Als we daar aankomen komt er
gelijk een klein jongetje naar Louiz toegelopen. Of hij zeker weet
dat hij de Favela wi bezoeken want er is afgelopen nacht een grote
vechtpartij geweest tussen twee rivalerende benden. Louiz verwacht
geen problemen want er staan nu overal politiemannen (met
indrukwekkende geweren). De wijk (250.000 mensen) is gebouwd tegen een
berg. Met motortaxi's worden we één voor één
een eind omhoogereden. Onderweg zie we de gevolgen van de acties van
de bendes. Met gestolen auto's zijn mannen de wijk in gereden,
vervolgens gestopt en hebben willekeurig in het rond geschoten. We
zien 3 auto's die totallos zijn gereden (geschoten?) en op de weg
ligt een dood lichaam bedekt met een kleed.
De sfeer in de wijk is prima. Iedereen is vriendelijk en het voelt
absoluut niet bedreigend. Het leven zal hier harder zijn dan
bijvoorbeeld aan de Copacabana maar hier is waarschijnlijk ook meer
saamhorigheid. We brengen o.a. Een bezoek aan een jongen die andere
jongeren leert schilderen. We bekijken schilderijen van hem en zijn
leerlingen en lopen daarna door een paar straten waar we graffiti van
hem kunnen bekijken. We mogen overal foto's nemen maar Louiz zal het
ons zeggen als we in de buurt van drugsdealers zijn .Dan kun je beter
geen foto's nemen. Louiz vertelt ons dat er eens een drugdealer vlak
voor zijn groep toeristen door de politie werd neergeschoten.
Weer terug bij de auto brengt Louiz ons nog naar een plek waar we
een mooit uitzicht hebben over een (rijk) deel van Rio.
's Middags gaan we naar het Copacobana strand. Bianca heeft
vanochtend op het strand een nieuwe bikini gekocht en deze moet nu
natuurlijk gedemonstreerd worden. We hadden overigens allemaal
bloedmooie meiden met strings op het strand verwacht maar helaas zijn
de strings uit de mode en valt de uiterlijke kwaliteit van de
vrouwen ook wat tegen. Ondanks dat het bewokt is blijkt het toch nog
zo'n 27 graden te zijn. Eigenlijk ideaal voorons en speciaal voor
Bianca die met haar zonneallergie toch moet uitkijken voor teveel
zon.
We eten bij hetzelfde restaurant als gisteren en gaan daarna weer
richting het strand. Er is een leuke souvenirsmarkt op de promenade
langs het strand. We hebben nog wat ruimte over in de rugzakken
dus.....
We sluiten de avond af met een lekkere Caipirinja bij een
strandtentje.
Zaterdag 10 april
Nog steeds bewolkt maar de sugerloaf mountain is uit de wolken. We
besluiten hier met de bus naartoe te gaan. We gaan in twee etappes
met een kabelbaan naar boven. Halverwege de berg kom je hele kleine
aapjes tegen die daar in de bomen rondslingeren. We zien er een paar.
Eenmaal aan de top gekomen hebben we een prachtig uitzicht op Rio
en ook het vliegveld waar we eergisteren aankwamen. Ik was toen even
bang dat we een noodlanding op zee maakten maar nu zien we dat de
landingsbaan op een landtong ligt en de baan precies aan de oever
begint.
Rio de Janeiro vanaf de Sugerloaf mountain.
Het Christusbeeld ('Christ the Redeemer') bevindt zich nog steeds
in de wolken. Af en toe kunnen we 'm even zien. Hij lijkt kleiner dan
dat ik 'm had voorgesteld.
We gaan weer naar beneden en zetten een bezoek aan het
Christusbeeld maar uit ons hoofd. We gaan weer met de bus terug en
stappen een paar haltes eerder uit zodat we nog wat door een
winkelstraat kunnen lopen. Bianca koopt haar derde(!) paar flipflop's
(teenslippers) en we kopen een boekje over de Pantanal.
Ik heb het een beetje gehad met de stad. De afgelopen twee weken
waren we lekker buiten in de natuur en nu krijgen al mijn zintuigen
een overlaod aan informatie te verwerken. Vooral het lawaai staat met
tegen. Ik wordt er poepiechagerijnig van.
De laatste paar uren die we hier nog hebben besteden we op het
strand. Bianca heeft gisteravond op de markt een bikini gekocht in de
kleuren van de Braziliaanse vlag en die moet vandaag natuurlijk nog
even gedragen worden. We vermaken ons prima. Geen felle zon maar wel
een aangename temperatuur, een beetje meezwemmen met de redelijk hoge
golven en verder natuurlijk mensen bekijken. We worden nog even
afgezet als we een ijsje kopen maar dat is deels ook onze eigen
schuld. We vragen net naar de prijs en betalen met 50 real. De
verkopen heeft hier niet van terug (zegt hij) en gaat geld wisselen.
Als we het ijsje al bijna op hebben komt hij terug en krijg ik
slechts 32 real terug. Maar ja, eigen schuld, hadden we maar naar de
prijs moeten vragen.
Wanneer we teruglopen naar het hostel komen we langs een
zwerver/bedelaar die ons om geld vraagt. Ik had speciaal voor deze
vakantie al een oud horloge meegenomen i.v.m diefstal en aangezien we
nu toch naar huis gaan geef ik deze man m'n horloge. Hij is er erg
blij mee. Eigenlijk heb ik nog een heleboel kleren die ik niet persé
mee naar huis hoef te nemen. Even sta ik nog in tweestrijd. Ik denk dat
zo'n man deze kleren best goed kan gebruiken of anders kan weggeven
maar van de andere kant voel ik me dan zo'n rijke patser die er
vanuit gaat dat een ander goed genoeg is voor zijn afdankertjes. Ik
besluit de kleren toch maar weg te geven en zoek de man dus weer op
nadat we in het hostel een pakketje met kleren hebben samengesteld.
En dan zit het er op en begint de reis terug.....
Met de taxi worden we naar het vliegveld gereden en vliegen vervolgens via Sao Paulo
terug naar Amsterdam.