Paraguay 2003

Zaterdag 19 april

Om die uur 's middags schrijf ik de eerste regels van dit verslag van onze reis naar Paraguay. We zijn aangekomen op de Estancia: Bianca ligt nog even wat uurtjes slaap in te halen en ik heb net uit zitten rekenen hoe lang we er nu eigenlijk over hebben gedaan om hier te komen. Van onze voordeur in Kantens tot aan de bagageband in Asunción heeft het precies 28 uur geduurd. Dit komt deels door de lange vlucht van Parijs naar Sao Paulo, maar ook door de tussenstops in Parijs (anderhalf uur) en Sao Paulo (4 uur). Bovendien zijn wij altijd ruim op tijd aanwezig op Schiphol.
Varig bleek een prima luchtvaartmaatschappij. Het eten was prima en de Boeing 777 was voorzien van videoschermen in de stoelen.
Bij aankomt op het Petirossi vliegveld in Asunción stond Kurt, onze gastheer van Estancia Aventura, al op ons te wachten. Onderweg naar de Estancia leerden we elkaar alvast een beetje kennen en hoorden we hoe Kurt en Kiki met hun twee dochtertjes van nu acht jaar in Paraguay terecht zijn gekomen. Het landschap waar we doorheen reden is relatief vlak. Estancia Aventura ligt vlak bij de plaats Caacupe. Om er te komen moet je van de geasfalteerde weg af nog ongeveer vijf kilometer het binnenland in over een niet-geasfalteerde (lees: hobbel-) weg. Zoals we ook al vanuit het vliegtuig zagen heeft Paraguay slechts enkele geasfalteerde wegen.

De Estancia is prachtig gelegen aan de voet van een heuvel. Vanuit onze kamer hebben we een mooi uitzicht op de heuvel waar de paarden lopen te grazen.

Tijdens de lunch (drie gangen) maken we kennis met de andere gasten die er op dit moment zijn: een stel uit Oostenrijk en een familie met twee kinderen waarvan de vrouw uit Costa Rica komt en de man uit Spanje. Na de lunch hebben we een paar uurtjes vrij voordat we gaan rijden en lopen we even naar het meertje wat bij de Estancia hoort. Er staan ligstoelen en het is er heerlijk rustig. Hier zullen we vast nog vaak even gaan zitten.
Later op de middag laat Kurt ons zien hoe we de paarden moeten rijden, aangezien de stijl erg afwijkt van de Engelse rijstijl. Het lijkt erg veel op de manier waarop men in Australië rijdt. Het zadel is echter compleet anders dan wat we ooit hebben gezien. De gehele constructie bestaat uit een of twee zadeldekjes, een soort frame wat de basis voor het zadel is, enkele schapenvachten en tenslotte een leren lap. Het geheel wordt bijeen gehouden door een singel die over de hele stapel dekjes en vachten wordt getrokken. Ondanks dat de paarden niet erg groot zijn merk je dat niet door de hele massa die ze op hun rug hebben liggen.
Vervolgens gaan we samen met de andere gasten te paard het vee binnenhalen. Eerst worden de merries met hun veulens binnengehaald en vervolgens de koeien.
Om ongeveer zeven uur wordt het diner geserveerd (weer drie gangen) en daarna gaan we meteen slapen.

Zondag 20 april

Na het ontbijt helpen we Kurt en een van zijn medewerkers met het behandelen van een kalfje met een ontsteking in zijn heup. Er worden twee gaatjes in de onsteking gemaakt en het pus moet er worden uitgedrukt.
Zodra het kalf weer in de benen is staan onze paarden al weer klaar en gaan we met Kurt een lange tocht maken. Na de lunch gaat Kurt met ons naar het plaatsje Tobati om te gaan kijken bij een, in Paraguay beroemde, houtsnijder. Op de Estancia hadden we al enkele mooie werken (paarden uiteraard) zien staan en Kurt vertelde ons dat deze man al ruim boven de zeventig is en nog steeds de mooiste dingen maakt. Om het vak niet verloren te laten gaan leidt hij bovendien een aantal jongens uit de plaats op tot houtsnijder. Zijn winkel staat vol met houtsnijwerk, waaronder veel christelijke voorstellingen. Deze man schijnt het houtsnijwerk voor de meest kerken in Paraguay te maken. Hij heeft zelfs eens bezoek gehad van de paus en uiteraard hangt er een foto van deze ontmoeting in de winkel.
Wij zoeken een paard en een stier uit.

Op de weg hier naar toe kwamen we langs een paardenrace en omdat we op tijd terug zijn stoppen we hier nog even. Het is een heel sociaal gebeuren met ongeveer een keer in het uur een race tussen twee paarden. De race gaat over een rechte baan van een kwart mijl. De jockeys zijn meestal jochies van een jaar of zeven, acht. Deze jongens blijven zonder zadel goed zitten terwijl de paarden werkelijk met een bloedgang over de baan racen.
Eenmaal terug op de Estancia worden de paarden weer opgezadeld voor het ophalen van het vee. Omdat de andere gasten inmiddels vertrokken zijn we slechts met z'n vieren: Kurt, een gaucho, Bianca en ik. Veedrijven is erg leuk werk. De zon staat al wat lager aan de hemel, waardoor het licht nog mooier wordt en we onszelf in lange schaduwen over het land zien rijden. Als het vee "binnen" is rijden we via een omweg weer terug waarbij we de paarden laten drinken in een klein meertje.
Omdat het Pasen is en Kiki het personeel vrij heeft gegeven gaan we 's avonds fonduen met Kurt, Kiki en Christina. Christina is een Duits meisje die hier vorig jaar acht maanden heeft gewerkt als au-pair. Dit is eigenlijk de eerste keer dat we echt met Kiki kennismaken en ze blijkt een erg leuk mens te zijn. Je kunt er in ieder geval erg mee lachen.

Maandag 21 april

We moeten vroeg op want vandaag gaan we naar de Foz de Iguacu watervallen op de grens met Brazilië en Argentinië. Kiki zal onze gids zijn en met ons reizen nog twee Zwitserse dames. Met de 4WD worden we door Kurt naar Caacupe gebracht vanwaar we met een minibus verder gaan naar Ciudad del Este. Onderweg lijkt het wel een schoolreisje: Kiki heeft aan alles gedacht, onderweg krijgen we chipas en bovendien heeft ze een koelbox vol eten en drinken mee.

In Ciudad del Este stappen we in taxi's en worden we naar ons hotel in Foc do Iguacu (Brazilië) gebracht. Het hotel heet Suica en doet erg Duits aan. Omdat we toch wel enige vertraging hebben gelopen is het in het hotel even opfrissen naar het toilet en weer weg. Onderweg naar de watervallen (Argentinië) eten we in de bus empenadas. Deze twee dagen hebben we een minibus met een Duitssprekende chauffeur tot onze beschikking, alles is erg Duits georiënteerd merken we.
Op de brug die de grens vormt tussen Brazilië en Argentinië stoppen we even omdat we vanaf dit punt het drielandenpunt kunnen zien.

In het Nationale Park waarin de watervallen liggen blijkt dat we de eerder geplande boottocht moeten uitstellen tot morgen. Eerst gaan we naar het mooiste deel van de watervallen, the "Devil's throat" of Garganta del Diablo. Vanaf de Argentijnse kant sta je vrijwel recht boven/voor deze gigantische waterval die tientallen meters naar beneden verdwijnt in een grote nevelwolk. Erg indrukwekkend! Hierna maken we nog enkele korte wandelingen waarbij we langs andere watervallen lopen.
Het hele park is een enorm complex van spoorlijntjes en wandelpaden gebouwd rond alle watervallen, waarbij de Devils Throat de indrukwekkendste is. Onderweg zien we een paar keer een Toekan (die vogel van het Van der Valk logo). Een paar jaar geleden In Costa Rica hebben we er naar gezocht en geen enkele gezien en hier wemelt het er bijna van.
Rond een uur of zes worden we weer naar het hotel gebracht en kunnen we gaan douchen en omkleden.
Vanavond gaan we naar Rafain, een grote feestzaal waar we verschillende soorten Zuid-Amerikaanse muziek en dans zullen zien en horen gecombineerd met een buffet. Voordat we hier naartoe gaan krijgen we eerst nog een (verlate) welkomst cocktail van het hotel. We krijgen een Caipirinha, dit is suikerrietschnaps met limoenen en mineraalwater. Omdat Kiki erg laat is moeten we de drankjes in ongeveer anderhalve minuut naar binnen zien te werken.
De feestavond is grandioos. Het buffet is erg uitgebreid en lekker. Ook de shows die we te zien krijgen zijn erg goed. Ik was bang een soort Zuid Amerikaanse klompendans voorgeschoteld te krijgen maar de shows zijn erg leuk om naar te kijken. Vooral de braziliaanse danseressen.....

Dinsdag 22 april

Na het ontbijt in het hotel (Duits, dus inclusief Kaiserbroodjes) vertrekken we naar de Braziliaanse kant van de watervallen. Vlak voor we het park in gaan bezoeken we eerst nog een vogelpark. Op zich hebben we niet zoveel met vogels, maar toegegeven: het park is erg leuk. Vooral omdat ze er erg veel toekans hebben in verschillende soorten en wij er zelfs even eentje op onze arm mogen hebben.

Bij de watervallen aangekomen splitsen we de groep. De rest gaat wandelen en Bianca en ik gaan onze eerder geplande boottocht doen. Nadat we ons in de citronella hebben gedoopt om muskietenbeten tegen te gaan, worden we met een soort van treintje door het regenwoud gereden. Onze Braziliaanse gids klets echter meer over de blonde Nederlandse meiden dan dat hij iets over het regenwoud vertelt. Ons maakt het niet zoveel uit, want met het lawaai van het treintje en de overvliegende helikopters verwachten we echt niet veel wild te zien. Na nog een korte wandeling komen we uiteindelijk uit bij de rubberboten die ons zo dicht mogelijk bij de watervallen gaan brengen. Hier krijgen we plastic zakken uitgereikt voor de camera's en reddingsvesten voor onszelf.
De boten zijn uitgerust met twee zware motoren die de trip sowieso al erg leuk maken. Zodra de watervallen in zicht komen begint het water al aardig wild te worden. We varen steeds dichter naar de Devils Throat totdat de boot bijna niet meer vooruit komt en we bijna verdwijnen in de waternevel.
De bestuurder van de boot vindt blijkbaar dat we nog niet nat genoeg zijn geworden en vaart de boot tot bijna onder een veel kleinere waterval. Nu zijn we echt goed nat, maar met het warme weer van vandaag is het best een aangename verfrissing.

Nadat we droge kleren hebben aangetrokken lopen we nog een stukje langs de watervallen. Onderweg komen we de grappige neusberen tegen die je hier veel ziet. Met hun spitse snuiten zoeken ze in de rugzak naar wat lekkers, maar helaas. Wij hebben meer succes want aan het einde van de wandeling komen we uit bij een restaurant waar wederom een buffet klaar staat. De rest van onze groep is hier ook en heeft al gegeten. Het is inmiddels halverwege de middag voor we hier weer vertrekken. Op weg naar "huis" stoppen we eerst nog bij een enorme souvenirwinkel (veel groter dan verwacht) en bij een westernwinkel (veel kleiner dan verwacht). Op het busstation van Foc do Iguacu stappen we over op een grote bus die ons weer naar Caacupe brengt, waar Karl ons staat op te wachten met de Mitsubishi Montero om ons weer naar de Estancia te brengen. Moe maar voldaan rollen we ons bed in.

Woensdag 23 april

Vandaag gaan we met Kiki rijden. Ze kijkt verbaasd naar de GPS die ik heb meegenomen ("I don't like the idea of women showing me the way..."). Achteraf blijkt ze het toch wel erg handig te vinden, want ze wil een aantal routes rond de estancia graag op kaart uitgetekend zien en met mijn GPS kan dat. We rijden een erg leuke tocht van elf kilometer waarbij we regelmatig lange stukken galopperen. We galopperen zelfs door de enorme water- en modderplassen die we onderweg tegenkomen. Het is herfst in Paraguay en mandarijnentijd. Onderweg hoef je vanaf je paard alleen even je hand uit te steken om een verfrissend mandarijntje te pakken te krijgen. Heerlijk tegen de dorst.
Na wederom een heerlijke lunch hebben we tijd om wat te lezen en kan ik mijn dagboek een beetje bijwerken. Het is vandaag erg warm en we zoeken zoveel mogelijk de schaduw op.
Halverwege de middag laat Kuurt ons een round-up zien. Een methode van paarden trainen die door de paardenfluisteraar Monty Roberts is beschreven en die erop is gericht dat het paard je gaat vertrouwen en uit zichzelf naar je toe komt en je zelfs achterna loopt. Kurt demonstreert dit met de apaloosa Amigo die een tijd terug als probleempaard bij hun is gebracht. Nu kan men op hem rijden en Kurt doet nog wekelijks een round-up met hem omdat het vertrouwen nog niet helemaal is bevestigd.
Hierna is het weer tijd om het vee binnen te halen. Ik krijg weer een ander paard, Lapacho. Deze is erg fel en ik ben geneigd hem onder controle te krijgen door aan de teugels te trekken. Volgens Kurt moet ik echter de teugels geven en het paard remmen met mijn zit. Inderdaad, dit werkt.
Na het avondeten laat Kurt me de schoenen zien die hij voor slechts acht Euro op maat heeft laten maken. Ook heeft hij en Australisch Stocksaddle laten maken aan de hand van foto's. Dit zadel heeft slechts 300 Dollar gekost.

Donderdag 24 april

Bianca zou vandaag gaan helpen met het melken, maar Kurt is het waarschijnlijk vergeten en dus gaan we meteen maar ontbijten. Samen met Kiki, Christina en Luiz maken we een lange tocht van 12,2 kilometer. Dit keer geen galop door waterplassen, maar we komen wel door kleine dorpjes. Vlak nadat we terug zijn op de estancia arriveert er een Belgisch stel, Mario en Tina. Zij hebben een eigen reisbureau en reizen nu ruim drie weken door Zuid-Amerika om leuke plekjes te ontdekken. Na de lunch gaan we naar het meertje om te zwemmen en wat te lezen totdat het tegen vijven weer tijd is om het vee binnen te halen. Ondanks dat het niet echt veel voorstelt, de gaucho's zouden het gemakkelijk alleen af kunnen, is dit toch erg leuk. De zon gaat nl. Bijna onder waardoor de omgeving nog mooier wordt en het tevens niet meer zo warm is. 's Avonds eten we met z'n vijven: de Belgen, Kurt en wij. Na het eten kletsen we nog wat na en tegen halftien gaan we weer naar onze kamer.

Vrijdag 25 april

Bianca is het melken nog steeds niet verleerd en weet een flinke straal melk uit de koe te krijgen. Ik krijg er ook wel iets uit, maar dat mag geen naam hebben.

Na het ontbijt moeten er weer een paar dieren worden behandeld, waaronder ook het kalfje met de gebroken heup. Opnieuw wordt de ontsteking opengesneden en wordt er weer een enorme hoeveelheid pus uit de wond gedrukt. Vervolgens moet de stier worden ingeënt en mogen we nog een koe brandmerken. Het brandmerk wat ze hier gebruiken zijn de letters ES, naar de achternamen van Kurt en Kiki. Kurt doet het eerst bij een koe voor en dan mogen wij. Het gaat heel snel en gezien het ontbreken van een reactie van de koeien lijkt het vrij pijnloos.

Hierna is het opnieuw tijd voor een lange rit te paard. Samen met Kurt, Luiz en de Belgen gaan we naar een, volgen Kurt, echt westerndorpje om te lunchen. De heenreis is 9,5 km lang en wordt voornamelijk in stap afgelegd omdat de Belgen geen ervaren ruiters zijn. Bij de kerk van het dorpje worden de paarden aan een boom gebonden en kunnen wij gaan lunchen. Het restaurant is niets meer de een achterkamertje bij een heel klein kruidenierswinkeltje. Waarschijnlijk is het gewoon het woongedeelte van de eigenaar. Er lopen zelfs kuikens over de plavuizen. Het eten is echter niet onaardig.
Op de terugweg (8,5 km) komen we door een erg mooi natuurgebied. Al met al een mooie rit. Alleen blijkt dat Bianca uitslag heeft gekregen op haar bovenbenen. Zonneallergie dwars door de rijbroek heen.

De rest van de middag hangen we wat rond totdat het tijd is om het vee te gaan ophalen. Ik heb deze keer eens geen foto- of videocamera meegenomen en kan me dus goed uitleven. In galop race ik samen met mijn paard Towati over het land om het vee op te drijven.

Tijdens het eten nemen we de planning door met Kurt en Kiki. Maandag gaan we met Kurt naar Missiones en dinsdag worden we door Foster Parents opgehaald voor een bezoek aan "ons" kind. Als we nog een gaatje kunnen vinden in de planning willen we ook graag een keer met Kiki mee naar Caacupe om de basiliek te bekijken.

Zaterdag 26 april

Nadat Mario en Tina zijn vetrokken gaan we met Luiz en Kiki een korte tocht maken. Dit op verzoek van Bianca omdat ze met haar zonne allergie niet te veel (of beter zelfs helemaal niet) in de zon moet. Kiki heeft erg haar best gedaan om een route te vinden waarbij we zoveel mogelijk in de schaduw rijden. We rijden daarom veel langs de rivier en moeten deze soms oversteken. Op het eind rijden we zelfs een paar honderd meter door de rivier. Omdat het pas geregend heeft is de bodem van de rivier niet echt stabiel en zakken we regelmatig weg. Op een gegeven moment geeft Ysapy, het paard van Bianca, het op en gaat midden in de rivier liggen. Ook Kiki is genoodzaakt om midden in de rivier van haar paard te stappen. Luiz, de gaucho, rolt ongeveer van zijn paard van het lachen. We laten de paarden de wal op springen, wat overigens een behoorlijke hoogte is, en rijden door naar de estancia.

Na de lunch gaan we op zoek naar de plek die ze de Laguna noemen. Fufu, een nakomeling van Dalmatier Henri en Border Collie Lena gaat met ons mee.
We lopen langs het vakantiehuisje bij het meer, wat ook eigendom is van de estancia, om vervolgens nu ook zelf een eind door de rivier lopen. Op zich is de rivier absoluut niet diep, maar af en toe zak je opeens behoorlijk ver weg in het zand. We weten nu hoe de paarden zich moeten hebben gevoeld vanochtend. We moeten doorlopen totdat we bij een dam komen en dan vervolgens een stukje door het weiland totdat we een omheining van prikkeldraad tegenkomen. Hier moeten we ons doorheen wurmen en vanaf dat punt zien de we de Lagune liggen. Een leuk meertje met een waterval en zandstrand, ook nog eens omringd door palmbomen. Fufu is nog steeds bij ons en vermaakt zich prima in en rond het water. Als er op een gegeven moment iemand aan komt lopen wordt Fufu heel boos en jaagt ze de jongen weg, zodat wij de Lagune helemaal voor ons alleen hebben.
Weer terug op de estancia zijn er alweer nieuwe gasten aangekomen. Een kersverse echtpaar is gisteren in Duitsland getrouwd en ze zijn meteen na de plechtigheid in het vliegtuig richting Paraguay gestapt. Deze mensen zijn al een paar keer eerder in Paraguay geweest en hebben hier ook al een stuk land gekocht. Het is de bedoeling dat ze zich hier binnen enkele jaren zullen vestigen. Hij is een Duitse arts van middelbare leeftijd en zij is een Colombiaanse van (denken wij) onze leeftijd. Uiteraard hadden wij onze mening over deze combinatie al klaar. De man blijkt echter uiterst sympathiek te zijn en plant heel bewust zijn derde levensfase in Paraguay. In de toekomst hoopt hij hier nog enkele dagen per week als arts aan de slag te gaan en willen ze Spaanse les gaan geven aan toeristen. Met zijn allen halen we aan het einde van de middag het vee binnen. Deze keer neem ik de kleine verrekijker mee die ik prompt verlies. Omdat het gebied waar ik het heb verloren erg groot is en we bovendien door hoog gras en struiken hebben gereden verwacht ik het ding niet weer terug te vinden. Op het moment dat ik dit uitspreek ziet Bianca de verrekijker ongeveer aan de voeten van haar paard op de grond liggen.
Na een gezamenlijk diner gaan we vandaag al om 20:30 uur slapen.

Zondag 27 april

Vandaag rijden we Kurt, Luiz en het Duitse stel naar een canyon. Het is een vrij lange rit, vooral omdat we vrijwel de gehele afstand in stap afleggen. Het einddoel is een rotsachtige top van een heuvel vanwaar we een fantastisch uitzicht hebben over het dal. We zien er zelfs adelaars rondvliegen.
Op de terugweg splitsten wij ons regelmatig af van de rest van de groep om even een stukje te kunnen galopperen.
Terug op de estancia is het alweer tijd voor de lunch. Na de lunch vertrek ik met camera's en statief het veld in op zoek naar fotogenieke plekjes.

Tegen vieren gaan we weer beginnen met het binnenhelen van het vee. We beginnen vandaag vroeg om nog wat langer daglicht te hebben. Kurt wil namelijk graag mooie videobeelden en foto's hebben van de estancia, daarom gaat hij ook zelf met mij camera's op stap. Kiki, dochter Vivianne, Luiz, Bianca en ik zijn de hoofdrolspelers in de film die Kurt probeert te regisseren. Met nadruk op "probeert".
Nadat Kurt zich op een strategisch punt denkt te hebben geïnstalleerd geeft hij ons een seintje en mogen we met de koeien langs komen rijden.
Helaas weten de koeien een kortere weg naar hun nachtverblijf en daar rennen ze ook met een bloedgang naartoe. Kurt horen we in de verte slechts mopperen. Hij wil dan ook dat Bianca en ik met Luiz de koeien weer gaan ophalen. Zo werkt dat helaas niet bij koeien. Ze staan bij het hek van hun nachtverblijf en zijn met geen mogelijkheid terug te jagen.
Dan maar de volgende fase, het ophalen van de merries en veulens. Onze paarden hebben er inmiddels zin in gekregen en galopperen er vrolijk op los. Na enige keren op aanwijzing van Kurt te hebben gereden (bij elkaar en precies tussen twee termietenheuvels door) horen we opeens een "super" achter mijn videocamera vandaan komen. Nu rest ons nog een laatste shot: het meertje waar we de paarden laten drinken. We gaan naast elkaar in het meertje staan en galopperen er vervolgens uit. Na drie pogingen wordt ook deze "take" goed bevonden en staan onze schoenen voor de zoveelste keer deze vakantie vol water.
Desalniettemin hebben we ontzettend veel lol en ook de paarden hebben het erg naar hun zin. Ze dansen weer naar huis en we moeten moeite doen om ze niet te laten galopperen. Kortom, een erg leuke "filmshoot".

Maandag 28 april

Vandaag gaan we Kurt en het Duitse echtpaar naar Missiones. Dit is een gebied zo'n 160 km ten zuiden van Caacupe. Onderweg stoppen we voor een picknick ontbijt met Chipas die we onderweg hebben gekocht en vers vruchtensap. De eerst plaats waar we vandaag stoppen is Paraguari. Hier bezoeken we een grote overdekte markt en een lederwarenzaak (officieel heet deze zaak Talabateria - zadelmakerij). Lederwaren betekent in Paraguay: Schoenen, laarzen, riemen, Hoofdstellen, zadeldekjes maar geen kleding of tassen. Kurt heeft al een paar stoere westernlaarzen voor me uitgezocht, maar ik heb mijn oog laten vallen op een paar mooie zwarte rijlaarzen. Niet van die strakke laarzen die we in Nederland kennen, maar een wat wijder model zoals we die vorig jaar in Spanje ook al eens zagen. De laarzen kosten slechts 23 Euro.
De volgende stop is in Caapucu. Hier krijgen we een rondleiding in een schoenenfabriek. Al is fabriek een groot woord, het is slechts een klein werkplaatsje. In het bijbehorende winkeltje koop ik nog een echte Paraguayaanse Zweep voor ruim 7 Euro. Vervolgens rijden we door naar San Miguel om daar naar een winkel te gaan met allerlei produkten van Schapenwol. Bianca wil een poncho, maar Claudia is haar voor en koopt juist de poncho die Bianca had willen hebben en helaas is er maar eentje van. Wel kopen we voor 3 Euro nog een schabrak (zadeldekje).
Onderweg naar de schapenfarm waar we zullen gaan lunchen stoppen we nog een keer om een mooie hangmat voor Albert en Sylvia te kopen als dank voor het oppassen thuis.
Dan is het tijd voor de lunch, een barbecue op een schapenfarm. De eigenaar van de farm was in de tijd van generaal Stroessner een hoge pief bij de politie. Sinds de val van het Stroessnerregime is hij schapenboer en heeft hij in z'n achtertuin capibara's (Spaans: Carpinchas) en kaaimannen. De lunch bestaat uit enorme stukken geroosterd lam met cassave en salade. Daarbij drinken we enkele kannen vers vruchtensap leeg.
Na de lunch gaan we weer richting "huis" en stoppen we onderweg nog een keer om pinto's (bonte paarden) te gaan bekijken. Kurt wil graag dat we deze filmen zodat hij de paarden aan Kiki kan laten zien. Het is ons niet helemaal duidelijk of hij deze dieren wil kopen of al heeft gekocht. Tegen 18:00 uur zijn we weer terug op de estancia. Het was een interessante dag, vooral omdat we tot nu toe weinig van het land hebben gezien.

Dinsdag 29 april

Het andere doel van deze vakantie naar Paraguay, naast paardrijden, is een bezoek aan ons Foster Parents kind Fabio en zijn familie. Vandaag is het zover dat we hem gaan bezoeken. Om 6:30 uur komen twee mensen van Foster Parents (hier Plan International) ons ophalen van de estancia. Omdat wij nog aan het ontbijt zitten biedt Kurt de heren een kop koffie aan, wat voor hen een teken is om ook meteen maar aan te schuiven voor een ontbijtje. Wanneer de heren klaar zijn met eten kunnen we eindelijk op weg.
Na ruim twee uur rijden komen we aan in San Pedro waar een lokaal kantoor van Plan International is gevestigd. Dit is het derde van de drie (Plan International-)departementen in Paraguay en vanuit dit departement worden 4 districten bediend met in totaal 122 communities. In totaal worden er 5856 Kinderen gesponsord in deze regio. Ten kantore worden we voorgesteld aan een aantal medewerkers (die op dat moment toevallig binnen zijn) en wordt ons door de boekhouder het een en ander uitgelegd. Na deze uitleg vertrekken we naar de school van Fabio, zo'n 10 km vanaf San Pedro. Als we daar aankomen staat Fabio samen met zijn vader al bij de auto en worden we verwelkomd door het hoofd van de school. Het is vandaag Teachersday en zijn er vandaag allerlei feestelijkheden ter ere van de leraren. Alle kinderen staan dan ook opgesteld voor een podium. Wij krijgen samen met Fabio en zijn vader een ereplaatsje bij het podium en het feest kan beginnen. We voelen ons wel wat ongemakkelijk door al deze aandacht, maar het is erg leuk. Verschillende klassen dragen gedichtjes voor, doen toneelstukjes of een dansje. Uiteraard ontbreekt ook het zingen van het volkslied niet, wat deels in het Spaans en deels in Guarani word gezongen (en vals!). Tenslotte krijgen wij van de kinderen nog een mand gevuld met allerlei lokale groenten en fruitsoorten aangeboden.
Na afloop van de festiviteiten krijgen we een rondleiding door de school en zien we o.a. het nieuwe toiletgebouwtje wat met hulp van Plan is gebouwd. Ook het schoolgebouw zelf is met hulp van Plan gebouwd, Plan heeft de materialen betaald en de ouders hebben samen de werkzaamheden uitgevoerd. We krijgen inzage in de boekhouding m.b.t. de bouw van de school en we voelen ons op slag een stelletje controleurs. Alles wordt tot in de puntjes bijgehouden, voorzien van minimaal drie handtekeningen per rekening.
Als we de school van binnen en van buiten hebben bekeken gaan we naar Fabio's familie om te lunchen, alwaar de moeder van Fabio ons al op staat te wachten. Zij is een ontzettend leuke, spontane en gezellige vrouw die overigens net zou oud is als ik (35 jaar). Het huis is zeer eenvoudig: het is volledig van hout en bestaat uit twee grote ruimtes. Wel hebben ze een koelkast!
Fabio's vader werkt op het land bij de Mennonieten in de buurt en heeft zelfs een tijdje in Argentinië gewerkt. Op dit moment heeft hij een paar dagen vrij omdat de soja oogst net voorbij is. Bij het huis is ook een klein stukje land waar ze het een en ander kunnen verbouwen en hebben ze wat varkens en kippen. Van Plan International hebben ze enkele jonge fruitboompjes gehad, zodat ze over een aantal jaren ook hun eigen fruit hebben. Verder hebben ze dankzij Plan International schoon drinkwater en krijgen ze binnen enkele jaren hun eigen toilet en een oven.
De familie is erg blij met de cadeautjes die we hebben meegenomen, met name de knuffelbeesten zijn een groot succes..
De lunch is prima, kip met rijst, sopa Paraguaya (soort maïsbrood) en maniok. Daarbij krijgen we vers ananassap. Onze indruk van deze familie is dat het intelligente mensen zijn die hard werken voor een betere toekomst. In tegenstelling tot veel families hier hebben ze slechts drie kinderen in de hoop deze ook het voortgezet onderwijs te laten volgen. Deze mensen zijn, ondanks hun geringe inkomen, in staat om alle drie de kinderen naar school te sturen. Op zich is het onderwijs gratis, maar de ouders dienen wel te zorgen voor schooluniformen. Bovendien wordt er wel een kleine bijdrage verwacht voor het onderhoud van de gebouwen. Overigens hoeft dit niet altijd in de vorm van geld te zijn, maar kan het ook arbeid zijn. Om een en ander te bekostigen streeft Plan International er naar om aan elke familie van de community een Foster Parent te koppelen. Volgens onze begeleider komen de meeste Foster Parents uit Nederland. Slechts eenderde hiervan onderhoud regelmatig contact met zijn of haar kind. Ook wij zijn geen regelmatige schrijvers (ongeveer eens per jaar), maar wel sturen we regelmatig foto's op. Een collage van deze foto's wordt ons vol trots getoond. Erg leuk om te zien.
Aan het begin van de middag nemen we weer afscheid van de familie om vervolgens nog enkele andere projecten van Plan te gaan bekijken. Plan is nu negen jaar actief in Paraguay en het streven is om alle families te voorzien van schoon drinkwater, goed onderwijs, toiletten en ovens. Inde regio van Fabio verwacht men nog een jaar of drie nodig te hebben om dit te realiseren. Daarna moet de community zelf in staat zijn om de gebouwen te onderhouden.
Halverwege de middag gaan we weer terug naar de estancia. Al met al was het erg leuk, en goed, om te de activiteiten van Plan International nu eens met eigen ogen te zien. Het is moeilijk in te schatten of alles wel efficiënt wordt gedaan en of er nu wel of niet veel geld aan de strijkstok blijft hangen. Een groot deel van het budget zal ongetwijfeld opgaan aan de organisatie zelf en aan de goed opgeleide mensen die nodig zijn om de projecten een succes te laten worden. Toen onze begeleiders ons vanochtend op kwamen halen met een super de luxe nagelnieuwe Toyota Landcruiser hebben wij elkaar ook even aangekeken. Later bleek dat deze auto een gift was van een rijke weldoener.
Aan de andere kant is het ook absoluut nodig dat de organisatie wordt gelid door goede mensen. Er wordt ontzettend veel aandacht besteed aan voorlichting en aan het betrekken van de lokale bevolking bij alle activiteiten. Wanneer Plan International de community weer verlaat moeten de mensen hebben geleerd om zelf in staat te zijn om de bestaande projecten te onderhouden en eventueel nieuwe te starten. De scholen hebben hier ook een erg grote rol in.
Een ander aspect wat ons opvalt in Paraguay is de invloed van de vele buitenlanders. De verkiezingscampagne van de nieuwe president Nicanor, die afgelopen zondag is gekozen, is bijvoorbeeld grotendeels gefinancierd door een Duitser of Zwitser die hier in Paraguay goede zaken heeft gedaan. De meeste estancias die wij tot nu toe hebben gezien zijn ook eigendom van Duitsers, Zwitsers en andere Europeanen. Deze worden gestimuleerd door het voor westerlingen gunstige economische klimaat: lage belastingen, lage lonen voor personeel en weinig regels. Paraguay wordt door de wereldbank nog steeds gezien als derde wereldland. Het is de vraag in hoevere de buitenlanders die van deze status profiteren dit veranderd willen zien.
Om 17:00 zijn we weer terug op de estancia en gelukkig hebben ze op ons gewacht om het vee bijeen te brengen. Zonder ons om te kleden springen we in het zadel. We zijn het eerste stuk land nog niet door of daar komen ook Claudia en Karl aangegaloppeerd, gevolgd door Luiz. Iedereen is in opperbeste stemming en we genieten met volle teugen.

Woensdag 30 april

Na het ontbijt gaat Ina (nieuwe gast) met Kiki en ons mee rijden. Haar man en kinderen gaan met Kurt mee. Het is vandaag erg warm en we zijn blij als we bij een rivier aankomen om de paarden te kunnen laten drinken. Tijdens de lunch arriveert de vader van Olivier (Duitse gast). Ina en Olivier hadden al laten doorschemeren dat de man niet de gemakkelijkste was en ze hebben inderdaad niet overdreven. Hij is nog niet de poort binnen of hij begint al te klagen over het eten en hij gedraagt zich bijzonder onbeschoft tegen Lili. Het is maar goed dat Kiki, als voormalig hotelmeisterin, ervaring heeft met zulke gasten. Zei probeert dan ook de sfeer een beetje leuk te houden.
Om 14:00 uur gaan we met Kiki en Lili naar Caacupe om de Basiliek te bekijken. Omdat Lili deze ook nog nooit heeft gezien gaat zij met ons mee. Je kunt in de basiliek naar boven en van daaruit heb je een prachtig uitzicht over de omgeving. Voor Bianca is dit een leuke gelegenheid om haar Spaans een beetje te oefenen door gezellig met Lili te babbelen.
Vervolgens gaan we naar de supermarkt om daar een zilveren drinkbeker te kopen voor de mate/terere. Dit is typisch Paraguayaans en je ziet overal op straat dan ook mensen uit zo'n koehoorn drinken.
Tenslotte zoeken we Kiki op in het internetcafe. Zij komt hier bijna dagelijks om haar mail te checken, op de estancia hebben ze alleen maar een mobiele telefoon.
Terug op de estancia komt Kurt ons al tegemoet. Hij heeft het helemaal gehad met de kinderen en de vader van Olivier en is lichtelijk over z'n toeren. Terwijl hij iedereen een paard toewijst gaan wij nog even bij Claudia kijken die de apen voert. Van Kiki hadden we gehoord dat dit een hele show is en dat willen wij niet missen. Ik mag met Claudia mee de kooi in en meteen klimt een van de apen op mijn schouders en klimt vervolgens langzaam naar mijn arm die ik heen en weer moet slingeren. De aap vindt het geweldig en ik moet hem hardhandig weer los schudden, want ook wij gaan nog paardrijden.
De groep is al een eindje op weg, du wij kunnen er lekker in galop achteraan.

Donderdag 1 mei

Onze laatste dag op de estancia. Vanochtend is het begonnen te regenen. Volgens Kurt duren de regenbuien altijd maar drie uur, maar deze duurt de hele ochtend. Heb ik tenminste weer tijd om mijn dagboek bij te werken en kunnen we rustig onze rugzakken inpakken. Een laaste paardrijtocht zit er niet meer in en nadat we afscheid hebben genomen van iedereen op de estantie worden we door en bevriende taxichauffeur (Placido) naar Asuncion gebracht. Onderweg stoppen we nog bij een winkel met allerlei houtsnijwerken. We willen nl. nog graag een houten toekan mee naar huis nemen. We zoeken een mooi exemplaar uit en rijden vervolgens door naar ons hotel in Asuncion. Het is een erg duits hotel maar verder prima in orde. Placido komt ons morgenvroeg weer ophalen om ons wat wegwijs te maken in Asuncion.

Vrijdag 2 mei

Voordat we Paraguay weer verlaten willen we nog even de hoofdstad Asuncion bekijken. Volgens velen is er weinig te zien in deze stad maar nu we er toch zijn willen we toch graag zelf een indruk opdoen. Omdat we van plan zijn om ook wat te shoppen willen we eerst nog een paar travellers cheques inwisselen. Dit blijkt niet zo eenvoudig te zijn. We moeten speciaal naar een wisselkantoor in het centrum om dit geregeld te krijgen. Terwijl we hiernaar toe rijden komen we al door een gezellige winkelstraat. We vragen Placido om hier op ons te wachten terwijl we deze straat op en neer lopen. Vervolgens gaan we naar een paar winkels met paardenspullen. Deze straat ligt vlak bij de grote ........markt. De winkels met paardenspullen vallen wat tegen maar de ....markt daarentegen is best gezellig. We hebben echter te weinig tijd om hier rustig doorheen te slenteren wat over een paar uur vertrekt ons vliegtuig al. Placido brengt ons terug naar het hotel waar we onze spullen verder inpakken en uitchecken om vervolgens naar het vliegveld te worden gebracht. Deze vakantie zit er weer op. We hadden vantevoren geen idee wat ons te wachten zou staan maar het is ons zeer goed bevallen.